Rozdział XI – Zawsze coś przeszkodzi.

Od tego momentu, ja i Breen byliśmy w ruchu. Ja nie mogłam przebywać w mej komnacie, gdyż mój fotel został uszkodzony, a poza tym nie wiedziałam, kiedy trzeba było uciekać. Jeśli trzeba było wydawać rozkazy – mówiłam Breenowi co ma powiedzieć, gdyż mój intercom został zniszczony, a jego nie. Snuliśmy więc po Cytadeli kontrolując wszystko osobiście oraz czekając na moment, w którym trzeba było uciekać.

Na początku wszystko było spokojne. No, oprócz tego, że Cytadela była w stanie krytycznym i wszystko w niej waliło się i paliło. Lecz, któregoś dnia, ujrzałam, że w moim kierunku szedł jeden z Żołnierzy Kombinatu, który miał kontrolować stan Rdzenia Cytadeli i jak coś to powiadomić nas, że już czas uciekać. Chwilę później, kiedy podszedł do mnie, powiedział on:

– Najwyższy Imperatorze! Ustabilizowano Rdzeń Cytadeli! Co teraz mamy zrobić?

W tym momencie byłam w kropce. Nie chciałam wysadzać Cytadeli, ale jednocześnie wiedziałam, że potrzebujemy pomocy ze strony wojsk stacjonujących na innych planetach. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. 

Chwilę później zaś, podszedł do mnie Breen, który stał niedaleko, po czym chwycił mnie za ręce, schylił się trochę, gdyż byłam niższa od niego i spojrzał błagalnie w moje oczy. Nie mogłam odmówić ukochanemu. Westchnęłam więc i powiedziałam ze słyszalną bezradnością w głosie:

- Zdestabilizować…

Po tym słowie, żołnierz odszedł w kierunku Rdzenia. Kiedy zaś ja i Breen zostaliśmy sami, ten rzekł:

- Wiem, że twój sentyment do tej budowli jest wielki, ale zrozum, że potrzebujemy wsparcia.

- Wiem o tym…Przyszłości nie zmienię… - Powiedziałam

Po tych słowach, mimo wszystko, zaczęliśmy dalej chodzić po Cytadeli. Jednak, następne dni przynosiły coraz to bardziej nieuchronny koniec Kombinatu…