Bohaterowie

Bohaterowie

Bohaterka główna:

Ramoninth Arconth Nereil

Jest ona realistycznie nastawiona do życia. We wszystkim widzi plusy i minusy. Poczucie humoru ma zależne od sytuacji. Miała zawiłą i niecodzienną historię. W wieku 15 lat zbudowała własny statek kosmiczny i uciekła z domu, na planetę, na której znaleziono wodę i zbliżoną do Ziemi atmosferę, dzięki czemu można było tam żyć. Zaczęła w tamtym miejscu tworzyć wojsko. Aby to uczynić, wracała na Ziemię i porywała ludzi, po czym genetycznie ich modyfikowała. Kiedy zgromadziła odpowiednią ilość żołnierzy, zaczęła podbijać inne planety. Po parudziesięciu latach, stworzyła międzygalaktyczne imperium. Kombinat. W którymś momencie władania nowym mocarstwem, zauważyła burze portali na Ziemi. Postanowiła, więc tam się dostać i podbić planetę. Udało się jej to w siedem godzin. W tyle zniewoliła ludzkość oraz znalazła także nowego administratora planety, dzięki czemu miała mniej roboty. Tym administratorem był Wallace Breen, który dążył do zakończenia wojny, nawet kosztem zniewolenia ludzkości. Od teraz, Ramoninth przeżywała rozmaite przygody związane z jej imperium. Jednak, w pewnym momencie, królestwo uległo zniszczeniu przez pewne plany znalezione przez wrogów dziewczyny i jej podwładnych na statku Borealis, należącym do Aperture Science. Władza i mocarstwo zostały zniszczone. W momencie zabijania ostatnich przetrwałych członków Kombinatu, Ramoninth oraz Wallace Breen, który w pewnym momencie, gdy imperium jeszcze istniało, zakochał się w dziewczynie, uciekli z miejsca zdarzenia. Od teraz, po uratowaniu ich przed zamarznięciem przez jednego z żołnierzy dawnego Kombinatu, a któregoś dnia po jego zabiciu przez tajemniczego kogoś, wałęsali się po świecie. Lecz, któregoś dnia, z wycieńczenia, odwodnienia i głodu, ku nieszczęściu Ramoninth, zmarł Breen. Od teraz dziewczyna musiała żyć sama. Nigdzie nie odchodziła, tylko ciągle siedziała przy martwym ukochanym. Któregoś dnia, z wycieńczenia zemdlała. Gdy obudziła się, ujrzała, że była w jakimś pomieszczeniu, w którym było dużo sprzętów elektronicznych. W pewnym momencie, zobaczyła jakiegoś srebrno skórego mężczyznę. Dowiedziała się, że sam siebie zwał Wielkim Elektronikiem oraz, że znalazł ją nieprzytomną obok martwego Wallace Breena. Powiedział jej również, co zamierza zrobić i zaproponował jej, aby mu pomogła. Zgodziła się, gdyż nie miała nic do stracenia. Oboje stworzyli, więc armię robotów i zaczęli tworzyć imperium za ich pomocą. Udało im się podbić dużo terenu oraz ustanowić na Wyspie Wynalazców stolicę. Od teraz, przeżywali przygody związane z ich imperium. Niestety. W pewnym momencie, musieli oni uciekać przed ich wspólnym wrogiem, przez co imperium uległo zniszczeniu. Uciekli na planetę Mango i tam okręcili sobie wokół palca miejscowego władcę i rozwijali się w tamtym miejscu. Lecz, w którymś momencie, Wielki Elektronik, został uśpiony przez ich wrogów, a następnie zabity. Przeżyła tylko Ramoninth i cudem uciekła z planety. Jednak, podczas ucieczki, trafiła do drugiego wejścia do Krainy Grzybów. Utknęła tam na dużo czasu i była zmuszana do robienia dziwnych rzeczy, w stylu nagrywania filmików psychodelicznych. Udało jej się uciec i wrócić na Ziemię dopiero po czterech latach. Tam, szybko dostała propozycję współpracy od firmy RED, którzy słyszeli o jej niecodziennych wyczynach i uznali, że mogłaby im pomóc. Zgodziła się. Tam poznała wiele ciekawych osób, jednak najszybciej zaprzyjaźniła się ze Szpiegiem. Przez bardzo, bardzo, bardzo dużo czasu, walczyli oni z BLU. Jednak, w pewnym momencie, nie udało im się pokonać BLU przed przejęciem Mann, Co., Przez co zostali zniewoleni. Przeciwnicy zostali zabijani. I tak, któregoś dnia, gdy zamordowano najlepszego przyjaciela Ramoninth, dziewczyna uciekła. Postanowiła, więc stworzyć fabrykę sztucznej tęczy. Zrobiła, więc ją, po czym tęczę tworzyła z krwi porwanych ludzi. Niestety, któregoś dnia, jeden z porwanych uciekł i zawiadomił o wszystkim policję. Od razu fabryka została zamknięta, ludzie, którzy jeszcze żyli uwolnieni, a Ramoninth i jej pomocnicy wsadzeni za kratki na dożywocie. Dziewczynie jednak, udało się uciec z więzienia. Od teraz planowała zemstę na wszystkich, którzy przyczynili się do jej cierpień. Zebrała, więc ich w jednym pomieszczeniu i próbowała zabić na różne sposoby. Niestety, nie udało jej się to i została pokonana. Kiedy zaś leżała na podłodze, w pewnym momencie usłyszała znajomy głos jej pierwszego ukochanego, czyli Wallace Breena. Kiedy się podniosła, ujrzała go w ludzkim ciele. Okazało się, że były święta, a potem, po nich, jego urodziny, a dzień po przypadały urodziny Ramoninth, dzięki czemu udało mu się wybłagać siłę wyższą, aby na ten czas, pozwoliła mu być w ludzkiej skórze. Od teraz, oboje przeżyli razem szczęśliwe parę tygodni. Niestety, po tym czasie, Breen musiał odejść. Od teraz, dziewczyna powoli zaczęła układać sobie normalne życie. Znalazła pracę, kupiła dom, samochód, znalazła męża i urodziła córkę. Trzydzieści lat później, córka urodziła jej wnuki. Od teraz, żyła ona normalnie, aż do dnia, w którym została poproszona przez wnuki o opowiedzenie o swojej historii. W chwili obecnej ma 70 lat. Interesuje się literaturą, technologią, zjawiskami paranormalnymi, grafiką komputerową, historią i anatomią. Ma jedno marzenie. Chce po śmierci spotkać się z całym swoim pierwszym imperium, z Wallace Breen’em i Wielkim Elektronikiem. Jej zaletami jest to, że jest uczciwa, pracowita, prawdomówna, kreatywna, punktualna i cierpliwa. Niestety, jak każdy człowiek, ma także wady. Jest nietolerancyjna, kłótliwa, uparta, wredna, bywa egoistyczna i bezlitosna. Jej wygląd się zmienił. Była wysoką i szczupłą dziewczyną. Za młodu miała długie, białe i pofalowane włosy. Jej oczy były koloru na początku czerwonego, a później jedno oko, które po wypadnięciu zostało zastąpione mechanicznym było koloru żółtego, a prawdziwe nadal czerwonego. Miała nos jak haczyk oraz średniej wielkości usta zwykle pomalowane czarną szminką. Na sobie nosiła czarne, przewiewne sukienki oraz buty na obcasie. Od pewnego momentu, zaczęła nosić biały, a później czarny uniform z żółtymi pasami po bokach oraz na rękach i białe, a później czarne buty. W chwili obecnej, jest już średniej wielkości, ale nadal szczupłą kobietą. Ma długie, siwe włosy oraz czerwone oczy. Ma nos jak haczyk oraz średniej wielkości usta. Zazwyczaj chodzi w kolorowych bluzkach oraz dżinsowych spodniach. Na nogach zwykle nosi zwykłe, brązowe buty. Ma kompleksy z powodu koloru swoich oczu, gdyż dziwnie czuje się z takim. Boi się dzikich zwierząt i ciemności. Jej zwierzątkiem domowym jest headcrab, którego kiedyś oswoiła. Ma jedną córkę, Klarę Miller oraz dwójkę wnuczków – Laurę Miller i Grzegorza Miller.

Bohaterowie epizodyczni:

Laura Miller

Jest ona optymistycznie nastawioną do życia dziewczyną. We wszystkim widzi plusy i minusy. Ma bardzo duże poczucie humoru. Jej dzieciństwo było zwyczajne. Nie kłóciła się z bratem oraz była grzeczna. W szkole była i jest dobrą uczennicą z samymi dobrymi stopniami. Miała sporo kolegów oraz dwóch prawdziwych przyjaciół. Jej życie zmieniło się dopiero wtedy, gdy poznała historię swojej babci, jednak nawet w tym momencie nie straciła optymizmu. W chwili obecnej ma 14 lat. Interesuje się przyrodą, muzyką, filmem, sportem, modą i programowaniem. Ma ona kilka marzeń, z czego niektóre zostały już spełnione. Jej zaletami jest to, że jest miła, wesoła, tolerancyjna, sprawiedliwa, ambitna i rozumna. Niestety, tak jak każdy, ma swoje wady. Jest uparta, leniwa, zapominalska, spóźnialska, niecierpliwa i niezdecydowana. Z wyglądu jest średniego wzrostu, szczupłą dziewczyną. Ma średniej długości, brązowe włosy i niebieskie oczy. Ma mały nos oraz małe, wąskie usta. Najczęściej nosi na sobie jednokolorowe bluzki i czarne bądź czerwone rurki. Buty noszone przez nią najchętniej to czarno-złote Adidasy. Ma kompleksy z powodu koloru swoich włosów, gdyż uważa, że są brzydkie. Boi się wojny atomowej oraz wysokości.

Grzegorz Miller

Jest on realistycznie nastawionym do życia chłopakiem. We wszystkim widzi plusy i minusy. Ma zwykłe poczucie humoru. Jego dzieciństwo było zwyczajne. Nie kłócił się z siostrą oraz starał się być grzeczny. W szkole był i jest normalnym uczniem. Raz miał złe oceny, a raz dobre. Miał trochę kolegów oraz jednego najlepszego przyjaciela. Jego życie zmieniło się, gdy poznał historię swojej babci. Jednak nawet wtedy nie stracił on realistycznego patrzenia na rzeczywistość. W chwili obecnej ma 15 lat. Interesuje się grami komputerowymi (szczególnie, gdy dowiedział się, że te, w które grał najczęściej są w większym stopniu odzwierciedleniem rzeczywistych wydarzeń), pływaniem, chemią, biologią, matematyką i rysowaniem. Ma parę marzeń, z czego kilka z nich zostało już spełnionych. Jego zaletami jest to, że jest bezinteresowny, rozumny, dokładny, sympatyczny, lojalny i spontaniczny. Lecz, jak wszyscy, ma również i wady. Jest nerwowy, tchórzliwy, bierze wszystko na poważnie, leniwy, bywa chamski i dużo gada. Z wyglądu jest wysokim i szczupłym chłopakiem. Ma krótkie, białe włosy i zielone oczy. Ma średniej wielkości nos oraz duże, szerokie usta. Najczęściej nosi na sobie czarne, białe bądź czerwone bluzki oraz dżinsy. Buty zakładane przez niego najczęściej to czarne Vansy. Ma kompleksy z powodu wielkości i szerokości swoich ust, gdyż uważa, że takie, jakie ma nadają się tylko dla dziewczyn. Boi się samotności i porażki. 

W opowiadaniu, epizodycznie oraz drugoplanowo występują także postacie z:

1. Gry „Half – Life 2".
2. Gry „Half – Life 2: Episode One”.
3. Gry “Half – Life 2: Episode Two”.
4. Gry “Team Fortress 2”.
5. Filmu “Podróże Pana Kleksa”
6. Filmu „Pan Kleks w Kosmosie”.
7. Poradników Uśmiechu