Rozdział XXXVIII – Ogień to zło.

Dzisiejszej nocy, nie mogłam zasnąć do godziny drugiej nad ranem. Nie dość, że nie mogłam zasnąć, to jeszcze źle się czułam. Naprawdę, bałam się, że to była wina tych trucizn wstrzykiwanych mi do organizmu. Mimo wszystko, o godzinie drugiej w nocy, zmęczona wierceniem się na łóżku, usnęłam. Przez to wszystko, spałam tylko trzy godziny.

Jednak, kiedy się obudziłam i wstałam, zobaczyłam że na moje naturalne oko wszystko widziałam na czarno-biało. Od razu, nieco wystraszona, mrugnęłam. Nadal cały pokój był czarno-biały. No świetnie, trucizna czy co to tam było, namieszała mi w oku. Na szczęście miałam jeszcze to sztuczne, w którym mogłam ustawić sobie widok tak, żeby nie widzieć tylko w żółtawym odcieniu, ale i na kolorowo, jak normalne oko.

Mimo wszystko, wyszłam z pokoju i udałam się do miejsca, w którym nagrywaliśmy. Po znalezieniu się tam, widziałam że dzisiaj obecni byli wszyscy aktorzy, czyli razem ze mną, pięć kobiet i czterech mężczyzn. Chwilę potem, przyszedł do nas Gregory i powiedział:

- Mam wam do przekazania tylko jedną informację. Otóż, odcinek który zostanie dziś nagrany, będzie waszym ostatnim odcinkiem.

Ostatnie trzy słowa nie brzmiały za dobrze. Jednak, po tych dwóch zdaniach, przekazał on nas w ręce charakteryzatorów.

Mnie umalowano dość mocno, tak jak w odcinku trzecim. Następnie, wstrzyknięto mi do ciała tę truciznę, która powodowała paraliż mięśni oka oraz jakąś, która zmieniła kolor mojej skóry na tak granatowy, jakby ktoś pomalował mi skórę farbą o tym kolorze. Kiedy zaś wszyscy byli gotowi, rozpoczęło się nagrywanie.

Ten filmik był tak porąbany, że już nic nie rozumiałam z tego, co robiłam. Wiedziałam tylko, że akacja kręciła się wokół ognia i zapałek. Naprawdę, ostatni odcinek był tak porąbany, że po prostu szok. Trwał on jakieś dziesięć minut, ale ostateczna wersja nagrywana była godzinę. Po tym czasie, nagrywanie zostało zakończone, a nam pozwolono wyjść na podwórko. Od razu zaczekałam, aż Claire podbiegła do mnie i razem wyszłyśmy na zewnątrz.

Na początku, spacerowałyśmy sobie w ciszy. Jednak, w którymś momencie, moja koleżanka zaczęła rozmowę:

- Te trucizny są naprawdę dziwne. Dzisiaj rano, zaczęłam widzieć w bliskiej podczerwieni.

- Naprawdę? Ja na moje naturalne oko widzę w kolorach czarnym i białym. – Odpowiedziałam

- Ty to masz jeszcze o tyle dobrze, że twoje drugie oko jest sztuczne, więc trucizna nie mogła na nie w żaden sposób wpłynąć i możesz widzieć także na kolorowo, ale ja już zawsze będę widzieć wszystko na biało i czerwono.

- Faktycznie, nie pomyślałam o tym. Jednak ja, w mym sztucznym oku, mogę sobie ustawiać, jak chcę widzieć. Mogę nawet oglądać świat w barwie niebieskiej.

- Ty, to fajne musi być!

- I mogę przeglądać Internet za pomocą tego oka, robić zdjęcia i inne bajery.

- Ja też tak chcę!

W tym momencie, zaśmiałam się i powiedziałam:

- Jednak to oko ma też swoją wadę. Czasem lubi się zawieszać oraz nieco przeszkadza, ale nie jest złe.

Później, porozmawiałyśmy ze sobą jeszcze na różne tematy, a po półtorej godzinie kazano nam wrócić do studia. Będąc tam, do wieczora, chodziłyśmy sobie i rozmawiałyśmy.

Bałam się tego, co mogło mnie spotkać następnego dnia…