Rozdział XXIX – Kolejna wizja i obietnica.

Otóż, w pewnym momencie, gdy Wielki Elektronik patrzył w ten nieszczęsny fantomizator, a ja spoglądałam w dół, mój wzrok zaczął się zamazywać. Nie, nie, nie! Tylko nie kolejna brutalna wizja! Nie chciałam tego. W ogóle nie rozumiałam, dlaczego ta moja umiejętność pokazywała mi tylko złe rzeczy, a nigdy tych dobrych. Jednak, chwilę potem, ujrzałam kolejną brutalną scenę.

Otóż, widziałam że w najbliższym czasie Wielki Elektronik miał wciągnąć Pana Kleksa do jakieś gry. Jednak, w pewnym momencie, miał zostać uśpiony przez tę dziewczynkę, którą ściągnął gubernatorowi planety Mango, na której byliśmy oraz samego gubernatora, jego…służbę? Chyba tak. A także przez jego żonę, po czym ta dziewczynka miała skorzystać z tego, że Wielki Elektronik był nieprzytomny i miała wyciągnąć Pana Kleksa, swojego kolegę, który był z nim i jakąś istotę, która również tam była, przez co oni mieli ułatwione zadanie zabicia go.

Kiedy zaś wizja się skończyła, ujrzałam że w rzeczywistym świecie na razie nic się nie zmieniło. Jednak, kiedy zobaczyłam ponownie przyszłość, nie wytrzymałam. Czemu ta umiejętność musiała mnie tak ranić? Nie chciałam stracić drugiego ukochanego. Pierwszego już straciłam. Jako, iż Wielki Elektronik ciągle siedział przy tej swojej maszynie, odwróciłam wzrok, zasłoniłam oczy dłońmi i rozpłakałam się. Jednak tak, aby on tego nie usłyszał. Po paru minutach, usłyszałam kroki. Kilka chwil później, poczułam, że ktoś mnie objął. Od razu odsłoniłam zapłakany wzrok i uniosłam go. Następnie, odwróciłam się. Kiedy to zrobiłam, ujrzałam mego ukochanego. Widząc go, rzuciłam się mu w ramiona i rozpłakałam się jeszcze bardziej. Wiedziałam, że niedługo zginie. Parę sekund później i on mnie przytulił. Następnie zaś, spytał:

- Skarbie…Co ci się stało? Przecież nigdy nie płakałaś. Musiało się naprawdę coś złego stać.

- Bo…Bo ja znów widziałam tą przyszłość…I to wszystko jest takie smutne… - Odpowiedziałam zapłakanym głosem.

- Nie płacz…Nawet, jeśli mnie zabiją, to przynajmniej będę się starał aby móc cię obserwować. Nie wiem, czy to możliwe, bo już jeden za tobą podąża, ale może przynajmniej będę mógł obserwować twoje poczynania… - Odpowiedział

Po tej rozmowie, mocniej się do niego przytuliłam. Gdy zaś emocje opadły, on zszedł na dół, a ja odwróciłam się i zaczęłam obserwować wszystko z góry…

Aż w końcu stało się to, czego najbardziej się obawiałam…