Rozdział XXII – Oczekiwania i brutalna wizja.

A czekaliśmy bardzo długo. Czas mijał i mijał, a Alojzego jak nie było, tak w ogóle nie było. W ogóle to trochę nudno było w tej komnacie. Ciemno, cicho i nic do roboty. Jednak, w pewnym momencie, ponownie świat zaczął rozmazywać mnie się przed oczami. Chwilę potem, pojawiła się kolejna, brutalna wizja…

Bowiem zobaczyłam, że w niedalekiej przyszłości nasze Imperium zostanie zniszczone przez Pana Kleksa oraz jego sprzymierzeńców, a Wyspa Wynalazców znowu będzie wolna. My, nie chcą zginąć, uciekniemy na planetę Mango i owiniemy sobie wokół palca miejscowego gubernatora. Na początku będzie nam się powodzić, Lecz, w którymś momencie, Wielki Elektronik zostanie zabity przez Pana Kleksa i jego sprzymierzeńców. Ja przeżyję, ukrywając się za obecnymi tam komputerami, po czym cicho ucieknę i trafię do… Krainy Grzybów.

Widząc to, jako iż nie mogłam rozpłakać się ze smutku (Wielki Elektronik NIGDY nie wychodził z tego pomieszczenia, więc zawsze byliśmy we dwoje, a ja bałam się jego reakcji), podparłam głowę dłonią, spuściłam wzrok i zaczęłam rozmyślać o przyszłości, którą znów zobaczyłam. Czasem wolałam nie mieć tej umiejętności bowiem wiedziałam przez to, że choćbym nie wiem co zrobiła – znowu skończę samotnie, bez ukochanej osoby. Wiem, że wy chcielibyście mieć taką umiejętność, ale uwierzcie mi, że to nie jest przyjemna umiejętność. Fakt, można zobaczyć co cię czeka, ale jednak nie można tego zmieniać, więc to boli tym bardziej, gdy przyszłość jest smutna. W dodatku widzi się tą przyszłość, szczególnie złą, w momencie największego szczęścia.

Jednak, Elektronik najprawdopodobniej zauważył, że się czymś martwię, gdyż w pewnym momencie usłyszałam, jak pytał mnie:

- Hej…Ramoninth…Co ty taka zamyślona? Wyglądasz, jakby się coś stało. 

- A nie powiesz o tym nikomu? – Odpowiedziałam pytaniem na pytanie.

Wolałam aby to zostało między nami. Tak samo jak kiedyś, kiedy zobaczyłam nieuchronny koniec Kombinatu jeszcze na długo przed jego nastąpieniem. 

- Nie powiem. Obiecuję. – Odpowiedział

- Dobrze. Na razie nie stało się nic, ale za jakiś czas się stanie. Bowiem wierz mi lub nie, ale ja umiem widzieć przyszłość. Jednak, co najgorsze, nie potrafię jej zmieniać. A obecnie widziałam bardzo smutną przyszłość. – Odparłam

- Spoko, mnie już na tym świecie raczej nic nie zdziwi. W ogóle, to aż taka ta przyszłość zła? A jak ona wygląda?

- Tak. – Odpowiedziałam, po czym zaczęłam myśleć o tym, co zobaczyłam. W tym momencie, te obrazy zaczęły przewijać się na jednym z ekranów głównego komputera sterującego Centrum Dowodzenia. Kiedy pokaz widzianej przeze mnie przyszłości się skończył, nastała cisza. Słychać było, dosłownie, ciszę. Kilka chwil potem, Wielki Elektronik rzekł:

- Jasna choleera! A nie można tej przyszłości jakoś zmienić lub jakoś jej ominąć? Jakoś nie spieszy mnie się do śmierci, szczególnie z JEGO rąk!

- Właśnie najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie. Bo gdybym mogła ją zmieniać lub pomijać, Kombinat nadal by istniał i by mnie tu nie było. – Odpowiedziałam

- Świetnie wiedzieć, że niedługo zginę.

- Sam chciałeś wiedzieć.

- Nie no, nie mam ci tego za złe, tylko kuźwa nie chcę umierać tak młodo i to jeszcze z jego rąk. 

- Młodo… Powiedział ten, co już wiele wieków żyje. 

- Czy ty musisz wszystko psuć?

 

- Ale ja wszystkiego nie psuję. Tylko mówię, jak jest.

Po tej rozmowie, nastała cisza. Zaczęliśmy ponownie oczekiwać na przybycie Alojzego. I w końcu doczekaliśmy się…

____________________________________________

Uwaga... Wyjmujcie Crunchips i robimy imprezę, bowiem... Zaczęły się wakacje, a to znaczy rozdziały, rozdziały, rozdziały! :-)